środa, 29 sierpnia 2012

Wsiadła do autobusu. Była zła i smutna. Zajęła miejsce przy oknie. W jej szklanych oczach widać było smutek i żal. Żal do świata i do niego. Po prawym policzku spłynęła pierwsza łza, za nią w pogoń poleciały następne. On spojrzał na nią, w jednej chwili jej zapragnął. Chciał podejść i zagadać. Czuł, że dłużej nie wytrzyma, że musi podejść zagadać. Był jednak na to zbyt słaby. Za słaby, by zamienić z nią bynajmniej jedno słowo. Siedziała sama, roniąc łzy. On podszedł objął ją ramieniem, zrzuciła jego rękę, nie chciała, aby ktoś był przy niej. Wolała zostać sama, przecież nie będzie się przytulać z nieznajomym, gdy wciąż GO tak bardzo kocha. Kocha go nad życie. Nie wie co zrobi, gdy go zabraknie, chwila, go już zabrakło.
Kochała Go kochała tego chłopaka mimo wszystkich wylanych przez niego łez, wszystkich kłótni, tej jednej długiej rozłąki. Przecież była z nim, kochała go, on mówił jej to samo, ale czy mówił szczerze ? Oddała mu serce, a on dał jej łzy, łzy smutku, tęsknoty i bólu. Nie wiedziała co ma teraz zrobić...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz